Hier ben ik dan.
Sanne Driessen met haar eigen praktijk Kunstzinnig Gezond!
En hoe ontzettend spannend vind ik het om mezelf en de praktijk in de wereld te zetten.
Ik ben mezelf en de praktijk meer aan het laten zien… Althans, dat is de bedoeling, want ik kom mezelf aardig tegen 🙂 .
En al doende ben ik aan het vallen en opstaan en vooral aan het leren.
Eigenlijk is dit hartstikke goed voor mij. Zodat ik naast therapeut zijn me ook blijf uitdagen om te blijven ontwikkelen in de dingen die ik spannend vind.
Kritisch zijn hoort erbij, maar het kan het je wel knap lastig maken.
Help mij van die kritische stem af!
Helaas komt het maar al te vaak voor dat we ons veel te veel beperken door onszelf.
En wanneer we té kritisch worden op onszelf liggen andere problemen zoals depressie op de loer. Je kan hier meer over lezen in dit onderzoek.
Zo’n irritant stemmetje in je hoofd dat zegt: ‘Zou je dat nou wel doen?’. Of: ‘Dat kan je vast niet.’. En: ‘Zeg nou toch eens wat!’.
Vaak leidt dit tot spanning die zich in je lichaam vastzet. En dan komen de klachten:
– je krijgt hoofdpijn
– of buikpijn
– je gaat ineens hoog en oppervlakkig ademhalen
– of je trekt je schouders op en krijgt een stijve nek
Het kan ook dat je je bijvoorbeeld ineens heel somber gaat voelen, zonder dat je precies weet waarom.
Wat we vaak doen als dit gebeurt is er tegen vechten.
‘Ik wil me niet zo voelen’, ‘ik wil van die hoofdpijn af’.
Het lijkt op zich heel logisch om die ‘ongemakken’ niet te willen voelen.
Maar door er tegen te vechten, en dus eigenlijk heel veel aandacht te geven aan dat wat je NIET wilt, wordt het juist alleen maar groter…
Alsof je een opstijgende ballon naar beneden aan het drukken bent. Dat kost heel veel energie.
Maar hoe kom je er dan wel vanaf?
Waarom zo kritisch?
Misschien is dat wel waar het mis gaat. Ervan af willen komen. Weg met die kritische stem.
Waarom hebben we die criticus eigenlijk? Het zit ons alleen maar tegen te werken.
Als we eens een positieve, liefdevolle bril op zouden zetten, zodat we alleen maar het mooie in de wereld kunnen zien.
Ja, lekker realistisch… Oké, het vraagt om wat inlevingsvermogen 🙂 .
En met die bril kijk je naar je innerlijke criticus. Dan is het dus niet alleen maar een vervelend en irritant stemmetje. Je kunt er nu open en zonder oordeel naar kijken.
Wat is die criticus eigenlijk aan het doen?
Hij werkt in elk geval ontzettend hard om je iets duidelijk te maken (of je nu wil of niet).
Waarom doet hij dat? Wat is er het nut van om heel hard te roepen dat je iets niet kunt?
Met de positieve bril kunnen we zien dat hij je misschien probeert te beschermen. Hij beschermt je omdat hij bijvoorbeeld niet wilt dat je faalt.
Dat is eigenlijk best aardig van die criticus. Alleen op een niet zo handige manier gebracht. En het is misschien ook niet helemaal waar dat je iets niet kunt…
Hallo innerlijke criticus
Misschien hoeven we niet helemaal van die innerlijke criticus af. Misschien kunnen we wel op een andere manier met hem omgaan in plaats van er elke keer weer tegen te vechten.
Het is een onderdeel van wie je bent. En waarschijnlijk zit die stem daar niet voor niets. Ooit is hij waarschijnlijk juist heel nuttig voor je geweest. Bijvoorbeeld in een situatie die moeilijk te verwerken was. Maar tegenwoordig, nu je ouder bent, werkt hij je juist tegen.
Hoe zou het zijn om wat meer met die positieve, liefdevolle bril naar je kritische stem te kijken?
Het te zien als een onderdeel van jezelf waar je niet direct iets mee hoeft. Je hoeft het niet te veranderen.
Hoe zou het zijn om de volgende keer dat je criticus opkomt je hem eerst gewoon maar eens herkent.
‘O ja, daar ben je weer’.
En hem eens te begroeten: ‘Hallo innerlijke criticus! Ik heb je gezien of gehoord, ik weet dat je er bent. Dankjewel dat je zo hard voor me wilt werken. Nu kijk ik zelf even wat ik het handigst vind in deze situatie.’
Niet dat je dat gelijk hoeft te weten, dat is weer een heel proces misschien. Maar je hoeft in elk geval niet meer zoveel energie te steken in het wegdrukken van die stem.
De wereld in
Bij deze heb ik een compromis gevonden met mijn innerlijke criticus en mezelf.
Oké, ik vind het doodeng om mezelf en de praktijk te laten zien. Oké, ik durf eigenlijk geen blogs of wat dan ook te publiceren, want stel je voor dat mensen er wat van zullen vinden. Dat is allemaal oké. Ik mag blogs schrijven én ik mag het eng en spannend vinden. Klaar.
Los van mij weet ik dat er zoveel mensen zijn die tegen dit ‘probleem’ aanlopen. En hierin net zo zoekende zijn als ik. Dat is heel menselijk. Tegelijkertijd weet ik uit eigen ervaring ook hoe mooi en bevrijdend het kan zijn om er anders mee om te gaan. Ik vind het ook altijd zo bijzonder als ik dit zie gebeuren bij mijn cliënten. Dat ze echt een soort verschuiving in zichzelf meemaken. En heel anders en milder in het leven kunnen staan.
Dat gun ik iedereen!
Vond je dit een interessant artikel?
Houd mij op de hoogte van nieuwe blogs!
